Dat er portretten zijn van geliefde schrijvers, James Joyce en Albert Camus bijvoorbeeld, is natuurlijk ook bedoeld als eerbewijs, maar het zijn geen afbeeldingen in de zin van gelijkenis te willen tonen met de gezichten van de auteurs. Als object, onderwerp, van het tekenen zijn ze vormmodel voor de lijnen die getrokken moeten worden met potlood op papier. Want tekenen was dan wel niet de eerste drijfveer voor de lust van verbeelding, maar werd wel de belangrijkste.

Dát kan het zijn waar de kunstenaar achter kwam, door het maken van deze tekeningen, dat de diepe tijd van rotsen leert dat de aanwezigheid van menselijk leven futiel is. Zo bezien zal het verlangen naar het geven van betekenis aan dat leven, eventueel door middel van tekeningen, weinig bijdragen aan de toestand van de kosmos. De tekenaar tekent en vermoedt dat zijn werken op de eeuwigheid relatief zijn. Maar niet voor hem, niet voor de beschouwer, en ook niet voor de krijtrotsen. Niet voor de krijtrotsen? In een poëtisch kreet krijten de rotsen over hun lange bestaan en de tijd die ze moeten doorstaan, langzaam afkalvend door erosie. Voor de rotsen zijn de tekeningen aldus een troostend gebaar, door het tekenen is men dat te weten gekomen, de kunstenaar en de anderen.

Zo kijkt Simon Benson terug in zijn bestaan, door het tekenen van Londense straten, zoals in On Both Sides (of the Street). Middenin gaan staan, naar boven kijken en de gevels trillen van tijd, alsof ze gespiegeld worden in een rivier. The River Thames van beide zijden tegelijk gezien, zoals in On Both Sides (of the River). Wanneer het bijwoord tegelijkertijd een zelfstandig naamwoord worden zou, dé tegelijkertijd, kan duidelijk zijn wat de kunstenaar veroorzaakt met de tekeningen en wat hij feitelijk doet: In één kunstwerk de verschillende, en dubbelzinnige, verschijnsels van hoe de wereld zich voordoet bijeen te willen brengen. Al in het oudere werk is dat aanwezig, zoals in 26-1-89_dante's mountain, duidelijk literair ingegeven en duidelijk de verschillende zaken ineen gestoken. Latere tekeningen tonen een steeds verdere vervlechting van tijden, plaatsen en handelingen in dé tegelijkertijd, ook al zijn het soms portretten van schrijvers als Four Eyed Beckett and His Double uit 2013 of metamorfosen als van Ovidius in Parade 2021_Tulip Mania, de serie uit 2021. De tekeningen laten hem weten dat elke afzonderlijke gebeurtenis of object, een contingent samengaan is van talloze voorafgaande objecten en gebeurtenissen. En ook van mensen.