Tot de leeftijd van 35 jaar is de kunstenaar jong; rond de 45 is de kunstenaar midcareer en nadert zij of hij de 60 dan heet het oeuvre dat van een oudere kunstenaar te zijn. Eenmaal de 75 jaar bereikt dan is het tijd voor het werken aan de toekomstige nalatenschap. Dit is het perspectief gezien vanuit de instituties, de musea, de galeries, de fondsen en de prijsstichtingen. Vanuit het standpunt van de kunstenaar bestaat er niet zoiets als een leeftijdsgesegementeerde carrière, voor haar of hem zijn er hoogstens perioden van relatief meer artistieke ontwikkeling of wat langere bezinningsperioden, van momenten met betere verkopen en meer publieke aandacht, afgewisseld met rust, stilte en soms vertwijfeling over het werk.

Natuurlijk hebben de instituties invloed op het werk en het oeuvre, maar als die invloed te groot wordt, dan krijgen kunstenaars al gauw het gevoel te vervreemden van het eigen werk. Het werk, en de ontwikkeling daarvan, is de ware motor van de carrière van de kunstenaar. Het proces van verbeelding, dat resulteert in kunstwerken, vormt de grondslag ervan. Zo'n proces wordt ingezet vanaf het moment dat men besluit kunstenaar te willen zijn. Eén beeld maken kan vrijwel iedereen, misschien wel twee, maar het proces gaande houden, waarin kunstwerken volgens een eigen logica en artistieke motieven elkaar opvolgen, kan alleen over langere periode(n) betekenisvol zijn in de carrière en het oeuvre van een beeldende kunstenaar.