Verwaaijen gebruikt ‘verf ’ als metafoor. De schilderkunst is historisch gezien een door mannen gedomineerde omgeving waarin de vrouw, als beoefenaar van het metier, een uitzondering was. Het schilderij Judith en Holofernes van Artemisia Gentileschi werd vanuit mannelijk perspectief als ongewoon gewelddadig beschouwd, en een indirecte aanval op de man. De vrouw is hier als menselijke heldin weergegeven, wat verontrustend is omdat zij zo niet voldoet aan het gewenste vrouwbeeld. Gentileschi is in dit geval niet alleen kunstenaar, maar ze bevraagt ook de positionele weergave van de vrouw in de kunst. Dit valt af te zetten tegen andere voorbeelden van de vrouw als wreker, maar dan voorgesteld door mannen, zoals Dulle Griet van Pieter Brueghel de Oude, weerzinwekkend in haar imitatie van de man. Of de personificatie van dé mysterieuze vrouw in de roman SHE van H. Rider Haggard waar ‘She-whomust-be-obeyed’ van een uitzonderlijke schoonheid is, even almachtig als wispelturig. Verwaaijen stelt met haar afwijzing van verf dat de vrouw als kunstenaar geen noodzaak heeft om zich te verhouden tot een materiaal wanneer dit belast is met criteria die niet overeenkomen met haar eigen voorwaarden.

website van Cécile Verwaaijen